NASA geçtiğimiz haftalarda Voyager 2 uzay sondasının heliosferi aşarak yıldızlararası boşluğa girdiğini duyurdu. Bu ne demek hemen açıklayalım: Heliosferi güneş sistemini içinde tutan devasa bir balon olarak düşünürsek Voyager 2 bu balonun dışına çıktı. Sondanın ikizi Voyager 1 bu balonun dışına 2012’de çıkmıştı ve Voyager 2 onun ardından yıldızlararası uzaya giden ikinci insan yapımı nesne oldu.
Sonda 17 milyar km uzaktayken onun yıldızlararası uzaya ulaştığını teleskopla bakarak anlamak imkânsız. Peki, bilim insanları bu bilgiyi nereden elde ediyorlar? Tabii ki Voyager’ın gönderdiği verilerden! Voyager 2’nin gönderdiği verilerde güneş parçacıklarında keskin bir düşüş ve galaktik kozmik radyasyonda ani bir artış gözlemleniyor. Bu da Voyager’ın artık mahalleden uzaklaştığını gösteriyor.
Fırlatılışının üzerinden 41 yıl geçtiği için eminim sizin de aklınızda şu soru var; Voyager oraya kadar nasıl gitti? Cevabı GE’nin uzay teknolojisinde saklı. Voyager 2 Radyoizotop Termoelektrik Jeneratörü (RTJ) adı verilen bir teknolojiden güç alıyor. Ayrıca bilgisayar komuta alt sistemleri, uçuş kontrol istemcisi ve her iki Voyager’daki diğer teknolojilerin geliştirilmesinde de GE’nin büyük payı var.
Voyager’ların üzerinde, bizim dünyamız dışında bir gezegende yaşayan kişiler tarafından bulunurlarsa diye onlar için ilettiğimiz birkaç mesajı taşıyan kargolar var. Bu kargolar dünyadaki hemen hemen tüm dillerde günaydın, merhaba, iyi akşamlar gibi kelimeleri içeren altın kaplı bakır plaklar. Ve evet, Türkçe de bu dillerden biri. Bunların dışında Bach, kuş sesleri, kalp atışı, kahkaha gibi birbirinden farklı sesleri içinde barındırıyor. Bu sayede ulaştığı dünyaya bizim dünyamızdaki yaşam ve kültür çeşitliliğini anlatmayı amaçlıyor.
Sondaların yaklaşık 300 yıl sonraki durağı, milyarlarca buzlu cisimle dolu dev bir yörüngeli soğutucu olan Oort bulutu olacak. Bilim adamları bu bulutun, 1997’de gökyüzünde görülen Hale-Bopp gibi uzun süreli kuyruklu yıldızların doğduğu yer olduğuna inanıyor.
GE mühendisleri ayrıca 1982’den 2012’ye dünyayı fotoğraflayan, 4 metreden uzun ve 4.400 kiloluk Landsat 4 ve Landsat 5 uydularının tasarımını, entegrasyonunu ve testini yönetti. 2012 yılında Landsat 5, “En uzun süredir faaliyet gösteren Dünya gözlem uydusu” olarak “Guinness Dünya Rekorları” na girdi. Uzay aracı üç yıllık bir görev için tasarlandı, ancak yaklaşık 30 yıl boyunca hizmet etti.